ห้าสิบสาม

เช้าวันต่อมา ฉันตื่นขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน ไม่มีเสียงเคาะประตู ไม่มีเสียงของมาทิลด้าที่เรียกฉันลงไปทานอาหารเช้า ฉันกะพริบตามองเพดาน งุนงงอยู่ชั่วครู่ แสงแดดยามเช้าอันนุ่มนวลส่องลอดผ่านม่านเข้ามา ทอดเงาสีจางๆ ไปทั่วห้อง แต่ไม่ใช่แสงสว่างที่ทำให้ห้องรู้สึกเย็นเยียบ... หากแต่เป็นความเงียบ

ฉันค่อยๆ...